ashley23

Artystko o zbolałej duszy, stań przed lustrem,
szminką obrysuj kontury swego ciała
i przyznaj się przed samą sobą kim jesteś?
Przytul twarz do szklanej tafli, stań się
lustrzanym odbiciem.
Boisz się, że nie będziesz potrafiła mu
zaufać?
Więc zapisz każdą kroplę deszczu
na szkle przyśpieszonym oddechem.
Jeśli obawiasz się siebie, to jak chcesz, aby
inni nie obawiali się słów piórem pisanych?
Nie napisałaś jeszcze ani jednego słowa?
Jeśli sama siebie nie słuchasz, to dlaczego
oni mają, to za ciebie robić?
Nie możesz wiecznie chować się w kąt jak
mała dziewczynka z pluszowym misiem.
Jesteś dla poezji wiecznie nienasyconym
niebem, a ona dla ciebie jak dająca ukojenie
kołysanka z dzieciństwa.

Poetko z duszą dziewczynki.
Doroślejesz, lecz słowa pisane wierszem
pozostają zbuntowane, niezmienne i bezkarne
wobec bezlitosnego czasu i publiczności.
Papier na biurku już wyblakł, pióro gdzieś
się zawieruszyło i tylko one nie powstydzą
się prostoty słów człowieka obcego w oczach
przechodzących dzień w dzień obok.
Znajome twarze, a jednak pustka w oczach,
gdy próbujesz podać im rękę na powitanie.
Nie zmuszaj ich na siłę, bo nie przeczytają
ani słowa.
Zapytaj ich, co myślą o tobie, a wzruszą
tylko ramionami.
Nie szukaj na siłę natchnienia, bo je
bezpowrotnie stracisz.
Poczekaj cierpliwie popijając kawę w oknie z
ulubionym widokiem na wschód słońca.
A wtedy wena stanie się twoim aniołem,
smutkiem, żarem, czasem, którego zawsze było
ci mało i spokojem, którego czasami brakowało.
Zapamiętaj każde nękające cię słowo, bo ono
będzie za ciebie mówiło, gdy usta zamilkną
poskromione przez lakoniczność. Nie zrozumieją?
Więc nie będą wiedzieli, co stracili.
Zobaczą, tylko to, co nie różni się od
codzienności.
Jesteś tą wrażliwą, co sercem czuje, więc
ukryj uczucia miedzy wersami, lecz nie
spodziewaj się zbyt wiele.
Nikt nie zatrzyma tej literackiej poniewierki.
Zapomnij o tym jaką chcą cię zobaczyć.
Pokaż im jaka jesteś.

Poetko o wiecznie nieśmiałym obliczu.
Ile w tobie nadziej, nie wstydź się jej
wykorzystać.
Zniewolona pustką krytyki upada na kolana,
zostawiając ślady dłoni na obliczu po drugiej
stronie lustra.
Wstań. Spróbuj chociaż.
Nie uciszysz całego świata, lecz jeśli się
poddasz ci co zaczynają, lecz nie zawsze
kończą mówić, nie dadzą ci szansy.
Bądź jak ta kropla miodu spływająca
po nagości opalonego ramienia. Niech spływa
po policzku, byś mogła poczuć się sobą,
bez pamięci oblizując usta.
A wieczorem uśnie wtulona w płatki róż, by
z rana spokój ducha cichutko zapukał do jej
okna.
I nie podzieli się tym, co ma póki nie
uświadomi sobie jak mdła jest kawa z rana
gdy bezsenność trwa i trwa, bez końca.

I znów lustro i ona wczoraj, dzisiaj, jutro...
Za każdym razem w poszukiwaniu odrobiny
zrozumienia.
Wyciszona, ale z krzyczącą duszą.
Walcząca, a mimo tego czasami potrzebująca
pocieszyciela.
Nie martw się niewielu wie dokąd zmierza
i wielu podejrzewa siebie o egoizm, choć
czasami sami w niego nie wierzą.
Idzie przez życie z opaską na oczach.
Nie pyta o drogę, bo wstyd.
Mówi wiele. Milczy, gdy teraźniejszość ją
przerasta.
Dłoń, a w dłoni świeczka.
Nie pozwól aby zgasł jej najjaśniejszy płomyk
rozświetlający mrok nocy.
To dzięki niemu ogrzejesz dłonie,
gdy sił ci zabraknie, by dalej maszerować,
czasem w miejscu, czasem aby tylko przekonać
się o istnieniu jutra.
Krok po kroku, po omacku wpadając na
przypadkowych ludzi, z zawstydzeniem ich
przepraszając.

Jesteś jak szmaciana laleczka, która nie
pasuje do plastikowego świata.
Nikt nie usłyszy cienia skargi, ani nie
zobaczy zbłąkanej namiastki ciebie
przemykającej ciemnymi zaułkami.
Nie znienawidzisz siebie jeśli nie zdepczą
twojej poezji, nie odepchną jeśli ich do tego
nie zmusisz.
Pozwól im sobą oddychać i ubierz ich tak
jakbyś siebie ubrała.
Nie szukaj, sami cię znajdą, gdy będziesz
tego chciała, a ty wtedy wyszeptasz im
"Dziękuję".
Dlaczego akurat ty? Nie wiem.
Może twoje gesty znaczą więcej niż słowa
cisnące się na usta wszystkich?
Czemu milczą, gdy ty potrzebujesz rozmowy?
Bo nie potrafią przestać biec, nie wiedzą jak
smakuje wolność. Burza?
Nie przejmuj się. One przychodzą i odchodzą
jak ludzie.
A poezja żyje w nas mimo upływu lat.

Poetko z chińskiej porcelany. Wyjdź odważnie
na scenę i powiedz "Dość!" pokazując każdego
palcem. Wyjdą z teatru? Powrócą.
Nie zapomną żarliwości niepokoju jaka
w nich rozpalisz, a wtedy pozwolą ci powrócić
do tego, co tylko dla ciebie jest możliwe,
dla dziewczyny o tęsknym spojrzeniu.

Nad czym tak myślisz?
Jak piękną różą jest to co nas połączyło?
Patrzę na Twoje niesforne włosy potargane
przez wiatr przyciśnięte do mych drżących
ust. Ludzie mówią sobie "Na zawsze"
lecz jak długie jest no "Na zawsze"?
Leżę spokojnie i czuję oblewające mnie
spełnienie.
Niczego nigdy nie byłam w życiu tak pewna
jak tego jak bardzo Cię pragnę i nigdy
nad tym nie zapanuję.
Twoje dłonie już nigdy nie mogą umknąć mym
ustom, Twa dusza porusza się we mnie jak
niespokojny duch, wypręża się i drży,
wrzuca we mnie nagłą i rozpaloną gwałtowność.
Wreszcie opada na poduszkę i otwiera usta,
krzyczy i...

całuję cię w zagłębienie brzucha.
Obudź się Kochany już czas na szept.
Co się z nami dzieje? Czy to burza nad nami
szaleje?
Nie...To tylko żar namiętnego poruszenia.
Patrzymy w swoje oczy, świat wiruje nam
przed oczami.
Co nam jest mój Ukochany czyżby to już był
raj zaczarowany?
Nie...To tylko deszcz szaleństwa.
A może to zimowa niesforna burza?
Zatop się w mych włosach.
Dziękuję Ci za pieszczoty, co sobie teraz
pomyślałam?
Że szaleństwo jest jak oszronione drzewo,
a rozkosz i namiętność są jak najsłodsze
owoce jabłoni i iskrzące niczym urzekające
kryształowe sople lodu.
Jakie sople? Te które rozpuszczają me ciało
do skrajnej ekstazy.
Te które spływają po mych włosach
błyszczące.

Więc śnisz o mnie na jawie?
Więc ja zachwycę się Tobą.
Ciągle to rozkoszne ciepło, ten sam migotliwy
ognik.
Owoce, których nie widzę i Twoje oblicze
w nich magicznie zaklęte.
I jakieś białe ślady, których nie rozpoznaję.
Biegnę, biegnę ciągle zapatrzona w Ciebie,
a inni nie mogą zrozumieć skąd na świecie
dwa anioły.
A Ty mnie całujesz bez końca, a Ty mnie
rozbierasz powoli.
I oboje wiemy do czego jest zdolna
namiętność.
I oboje wiemy, co zaraz w tej ciszy nastąpi.
Ekscytacja bywa nieobliczalna, czasami bywa
tylko złudzeniem naszkicowanym jak niemy cień
na ścianie, zawsze spłoszony czmychający z
rana, by znów po cichutku obudzić nas nocą.
A my uśmiechamy się w ciemności.
Te noce, co zmieniają się jak w magicznej
księdze, te gwiazdy do nas mrugające,
te liście serenady perliście nam szepczące,
ten piasek nad morzem szumiący, te muszle
nas usypiające...

Ty gorący i tak boleśnie zdawałoby się
nierzeczywisty.
pragniemy śnić już tylko o sobie, to tylko
nasza tajemnica.
Będziemy tylko siebie pamiętać.
Musimy już iść? Proszę jeszcze nie teraz,
za chwilkę...
Wysoki nagi blady księżyc nad naszymi nagimi
instynktami.
Sekundy stania w milczeniu, obejmuję Cię
mocno za szyję i namiętnie całuję.
Pragnę godzinami szeptać Twe miętowe imię,
delikatnie dotykać ogorzałego od słońca
karku.
A teraz mój chłopczyku grzecznie wrócimy do
swych domów.
Może usiądziemy na okiennych parapetach
i będziemy rozmyślali o naszych
namiętnościach, które znów dopełnimy,
którejś księżycowej nocy.
I będziemy czekali na siebie wzdychając,
co noc do gwiazd mając nadzieję ujrzeć w nich
nasze tęskne spojrzenia.

Przyjdę do Ciebie dziś we śnie i utulę
kołysanką swego szeptu.
Chcę Cię pocałować lecz wymykasz mi się
i z tajemniczym uśmiechem kładziesz mi palec
na ustach, odwracasz się machasz mi na
do widzenia i uciekasz w otchłań
nieobliczalnej tajemniczości.
Nasłuchuję Twych kroków zbieranych przez
rosę.
Przyniosę Ci łoże uplecione z pajęczyny,
otulonej perełkami słońca, bym i tej nocy
mogła oglądać przecudny blask w Twoich oczach
Niech i tej nocy nasze usta czule wyszeptają
sobie na dobranoc...

Liście opadły już z drzew, a robiły to bardzo
niechętnie, nie mogąc znieść prawdy.
Rozkładają naiwnie ufne pokryte brudnymi
odciskami butów dłonie i drżąc ze strachu,
że już nigdy więcej nie wyszeptają,
jak bardzo pragną istnieć.
Tulą się do moknącej ulicy, z gorliwością
anioła powtarzając bezszelestnie, że strach
jest silniejszy od świadomości, że coś się
kończy i czasami nawet wspomnienia będące
jak deszcz zacierają się w oczach innych.
Wiatr je łapie, siłą przyciska do chodników,
nakazuje milczenie zatykając usta błotem
i wpycha za koszulę lód beznamiętnego dotyku.
Nie użala się nad nimi, jest jak cień każdego z nas,
wszystko ma dla niego smak obojętności.

Przetaczają się po ulicy niedostrzegane
przez nikogo.
Potrzebują tylko swojego miejsca na ziemi,
czy to aż tak wiele?
Czy trzeba nimi za to gardzić?
Czy muszą błagać o wybaczenie? Odpowiedzcie!
To one za was się wstydzą, to one marnieją
zmieszane z błotem waszych niewinnych
kłamstewek, i to one milczą kiedy wasze
sumienia krzyczą z niepokorności przed
pędzącym nieuchronnie czasem
byle jak najdalej od was.
Ale wy nigdy nie słuchacie.
Zostawcie je w spokoju!
Bo nie godni jesteście, by im współczuć.

Jedno, drugie i następne, cały kordon drzew,
co ledwo zdołały otrzepać się z ziemi.
A każde z coraz bardziej złudnie lekceważącą
nadzieją, że nie zapomną o nich.
Nie tym razem...
Nie są przygotowane na stłoczone myśli
uwierające umysł.
Na bycie bezosobowym mimem i na ostatnie
do widzenia. Nikt nie jest...
Liście, drzewa, oni z prawdą w sercu
i kłamstwem na waszych ustach spoglądają w
niebo.

Deszcz się śmieje, oczy płaczą, myśli tęsknią,
lica wstydem poniewierki pałają.
Mówią "Nie!" Przeciwko utykaniu w niepamięci,
lecz w imię czego?
Przecież nikt im nie daje prawa głosu,
sami muszą o niego walczyć, a czasami z nim..
Klonowe lica z zimna się czerwienią.
Nic już nie jest ich własnością, nawet pamięć
o nich została sprzedana.
Opadł już ostatni listek, a wraz z nim
radosne bicia miliona serc.
Już się nie boją wiedzą, że nikt przed tym,
się nie uchroni.
Bo tak jak o nich zapomniano, tak i inni
zostaną zapomniani przez wielu, ale zachowani
w sercach przez nielicznych do następnej
jesieni...